zagubiona-dziefcynka

Niedawno wróciłam ze szkolnej dyski...Nawet nieźle było...Ale zdałam sobie sprawę że ja jestem cholernie nieśmiała...Tzn inaczej.Jestem jako tiaka postrzegana...Gdyby oni wszyscy wiedzieli jaka ja potrafie być...i jaka byłam...nikt by w tio nie uwierzył...Już wolałabym mieć tiaką opinię jaką miałam...Eh...czemu tio jest takie trudne? Chciałabym siem inaczej zachowywać...ale już nie potrafię...przynajmniej w school...Nie mogę tiak po prostu zmienić zachowania! Chociaż bym chciała... Jak pójde do liceum tio nie pozwole żeby było tiak jak teraz!!! Nawet jeżeli skończy siem tio opinią jaką już miałam. Miałam ją 2 razy mogę mieć i 3...Eh...

Czujem siem nijako...znów siem nie rozumiem...ponownie pogubiłam siem w uczuciach...ale i tiak czujem siem bardzo nijak...choć dzisiaj było zajebiście...przynajmniej dio pewnego momentu...robiłam sobie aniołki na śniegu z Humcią=)...potem byłam na próbie wieczornicy(gratuluje M.G wczucia siem w role=P)...a potem...zagubiłam siem w świecie myśli...marzeń..rozmyślań i przypuszczeń...i w takim stanie pozostałam...dlaczego nikt nie może wejść dio mojego świata??? Może dlatego że nie zawsze jestem sobą...Potrzebujem Ktosia!!! On będzie miał klucze dio mojego świata...Jeżeli w ogóle istnieje...Właśnie oglądam pożegalny koncert Paktofoniki(minuta ciszy na cześć Magika)(...)...Zastanawiam siem czy jakbym teraz umarła(np.popełniła samobójstwo) tio czy komuś by mnie brakowało...Napewnio zuważyliby moją nieobecność(wreszcie nikt by tiak głośno i koszmarnie nie śpiewał, nikt by nie przerywał w połowie zdania, nie gadał ciągle jaki jest głupi brzydki itd.)ale czy ktoś żałowłał by że nie żyje? Nie wiem...kolejne pytanie bez odpowiedzi...

Oknem wyglądało
Oknem wyglądało,
stawało przed bramą,
wracało -
zawsze samo...
Szło przed siebie w wiosenną rozwichrzoną słotę,
trącane parasolami czarnymi -
a szło po to, co jest bladozielone i złote,
co pachnie jak gwoździk chiński i olbrzymi
i co się każdemu należy.
Chodziło, szukało,
na jarmarki się pchało, na targi,
patrzało z wieży,
wracało.-
Nagle znalazło w tłumie twe wargi,
przywarło,
upadło, znieruchomiało, zamarło

Chyba mi przeszło!!! Sama nie mogę w tio uwierzyć!!! Nigdy nie wiedziłam cio w nim widzem, ale teraz...chyba napradem tio koniec...nareszcie =))) Ja chcem Ktosia!!! Czy kiedykolwiek Go znajdem? Mam nadziejem, że tiak...Tylko, że przypuszczam, że jeśli Go odnajdem tio on mnie nie zechce=( Zresztą mu siem nie zdziwie=( Ale życie jest piękne!!!=)))))) Hehe... Ostatnio kilka osób z klasy co raz bardziej mnie wqrwia...A niektórych co raz bardzej lubiem=))) Np.Humcie =) Chyba siem w pewien sposób odnalazłam...tio dobzie=) Ostatnio często bywam cast away...Zatracam siem w myślach o samotności...o Ktosiu...I do niczego nie dochodzem...życie jest dla mnie za trudne...chciałabym zacząć żyć...ale chyba nie potrafiem...jeszcze nie teraz...czy aby zacząć żyć trzeba zrozumieć siebie? Napewnio trzeba siem tiego nauczyć...a tiego też chyba nie potrafiem...może tio siem kiedyś zmieni...mam nadziejem...

Ach, to nie było warte...

to wcale nie było warte...

Nie wiem czy tio nawiązuje dio tiego, że czuje ,że chyba mi przeszło...

Zanurzcie mnie w niego

Nim. -

Zachód słońca
Kto pogubił te pióra różowe na niebie?
Aniołowie kochania, kochania, kochania. -
Popłynęli daleko - nie do mnie i ciebie,
lecz tam, gdzie szyby płoną snem oczekiwania.

Aniołowie miłości pióra pogubili,
niosąc w oddal rozkosze, rozkosze, rozkosze.
różowe pocałunki, nieskończoność chwili
i pełne łez amfory, i róż pełne kosze.

Jedno pióro wionęło nad tym naszym domem,
gdzie w oknie brak złotego, złotego płomienia,
i zawisło nad nami różowym ogromem,
i zawisło nad nami żałością wspomnienia...
Kto pogubił te pióra różowe na niebie?
Aniołowie kochania, kochania, kochania. -
Popłynęli daleko - nie do mnie i ciebie,
lecz tam, gdzie szyby płoną snem oczekiwania. –